Daarna kon ik gelukkig starten in mijn gekozen project, als verpleegkundige werd ik geplaatst in een instelling voor kinderen met zowel fysieke als mentale beperkingen tot en met 21 jaar. Er is echt heel veel werk en er zijn handen te kort. Waar er bij ons per kind een aangepaste leefgroep naar gelang zijn beperking wordt gezocht, zitten hier alle kinderen samen. Er zijn een 25-tal kinderen en de beperkingen verschillen van geboren met spina bifida (open rug), autisme spectrum stoornis, cerebral palsy(aangeboren hersenaandoening) tot het syndroom van down. De kinderen werden vaak te vondeling gelegd en werden hier in de zorg van de zusters die de instelling runnen, toevertrouwd. Er zijn maar drie vaste medewerkers telkens op dienst, dus alle hulp is wel welkom. Gelukkig zijn we er dan nu ook met een zestal vrijwilligers. Er is jammergenoeg geen fysiotherapeut aanwezig, dus veel vooruitgang kan er niet geboekt worden in de ontwikkeling van de kinderen, ze zijn veelal op zichzelf aangewezen. Hun dagindeling is weinig productief en echt veel individuele tijd per kind blijft er na al het werkt niet over. De kinderen die relatief mobiel zijn, trachten wij zoveel mogelijk actief te houden. Ook is er jammergenoeg weinig tot geen aangepast verzorging per kind uitgewerkt, alle kinderen hebben dezelfde rolwagen, hetzelfde bed, dezelfde maaltijdbegeleiding. Omwille van handen en tijd te kort worden alle kinderen dus op dezelfde manier verzorgd. Wij, als vrijwilliger kunnen dit patroon wel trachten te doorbreken en proberen een iets individuelere aanpak te hanteren per kind, maar dit stoot vaak op verzet bij de verantwoordelijke zusters. Zij zijn hun manier gewoon en nadat wij weer weg zijn, zijn ze toch terug op zichzelf aangewezen. Er is dus jammergenoeg weinig ruimte tot verandering. Iets wat soms wel heel triest is. De maaltijden zijn bijvoorbeeld te weinig aangepast naar de specifieke mogelijkheden van elk kind. Drinken wordt niet ingedikt en spaghetti wordt bijvoorbeeld niet gemixt. De oplossing hiervoor alles inlepelen, maar dan ook echt alles. Van het ontbijt 's morgens dat vaak nog te grote stukken fruit bevat tot de thee die enkel pas na de maaltijd en niet tijdens de maaltijd mag gegeven worden. De metalen kommetjes en tasjes worden letterlijk onder de mond van het kind gehouden en het vast personeel lepelt alles op een snel tempo in, met als gevolg dat veel vocht en voeding verloren gaat en dus terug uit de mond van het kind loopt en op de grond of op hun kleren verloren gaat. Slikpneumonies zijn hier dan ook schering en inslag en met de aankomende winter, belooft dit weinig goeds. Wij, als vrijwilliger geven de kinderen echter op een volledig ander manier eten, en zo hebben toch ten minsten een paar kinderen per dag op een iets rustigere en kindvriendelijkere manier kunnen eten. Ik kan nog een hele lijst aan andere zaken opnoemen, maar kort samengevat kun je dus wel stellen dat het er hier volledig anders aan toegaat. De was wordt ook nog allemaal met de hand gedaan. Een immens karwei, elke dag opnieuw en dit allemaal met de hand omdat de zusters geloven dat dit een goeie deugd is en een wasmachine die organisatie wou doneren, niet wouden aanvaarden. Ik hoop vooral dat ik het leven van een aantal kinderen voor de korte tijd die ik hier ben, toch iets aangenamer kan maken.

Voorlopig staat er dus nog alleen maar werken op het programma en als alles goed gaat, ga ik deze week wel naar de Amazone :)

Tot schrijfs.

Ps. Gelukkige verjaardag, Eveline. Xx