Typisch, wie wordt er weer uitgekozen, ikke natuurlijk. Blijkbaar gewoon een routinecontrole op drugs, al goed en wel, maar echt heel me rugzak van top tot bodem leeg gehaald ee. Fun is anders.
Handbagage en veel te grote cadeautjeszak ook en daar lag het dan allemaal, op nen hoop ... Begin maar ee met et er allemaal weer in te steken, tot hun ergernis ebbek wel men tijd gepakt wi. Nja
geen drugs gevonden zu, geen paniek. Kdoe daar ni aan mee. Terwijl da ze under aant uitleven waren op me bagage was ik nen sms aant sturen, da mocht blijkbaar ni, drama wi ... Nja kmoest men
drugsbaron laten weten dak gestek was ee .. Neen neen kzegget niks gevonden, al under moeite vo niks zeg !
Mijn laatste
week in Peru sluit ik af met een kleine rondreis.
Cusco - Arequipa, waar ik een Trek heb gedaan in Canon del Colca.
Arequipa - Nasca, waar ik over de Nasca Lines vloog (Ancient Alien Theory)!
Nasca - Huacachina, gaan sandboarden in de woestijn, gelukkig Faye-proof
Huacachina - Paracas, bootje varen naar de Islas Ballestas, penguines !!
Paracas - Lima, back to the capital.
En zo zit het er het bijna op voor mij, diegene die mij van wat dichter bij gevolgd hebben, zullen ongetwijfeld niet van hun stoel vallen als ik nu zeg dat ik eigenlijk wel blij ben dat ik
bijna terug thuis ben. Ik heb er toch een aantal moeilijk momenten opzitten en dit had vooral te maken denk ik dan omdat ik nooit echt mensen ben tegen gekomen bij mij wie ik mij 100% op mijn
gemak voelde. Ik ben nogal een social bee en het soms gebrek aan sociaal contact maakten deze reis wel wat moeilijk voor mij. Dit kwam ook vooral omdat ik in een gastgezin sliep, tijdens mijn
vorige reizen ben ik nooit echt alleen geweest en had ik altijd super roommates, nu zat ik uiteindelijk 's altijd alleen op mijn kamer. Niet dat ik hier een kluizenaar was ofzo, het merendeel
van de avonden ging ik wel uit eten met collega studenten van de school, maar alleen in zo en gastgezin is toch niks voor mij. Zeker niet als je er rekening meehoudt dat ik het laatste
anderhalf jaar ook mijn eigen appartement had. Als je dat gevoel van vrijheid dan opeens moet inwisselen, want je kan bv niet echt in je onderbroek naar het toilet, gohja dan weegt dat soms
toch wel al eens door. Je bent nooit echt aan je gemak, plus ook ja, in vergelijking met vorige reizen ben ik nu ook al "iets ouder" en iets meer gehecht aan bepaalde zaken in Brugge. Als je
Brugge dan vergelijk met Cusco, hoewel het de culturele hoofdstad van Zuid-Amerika is, moet ik toegeven dat het niet echt mijn soort stad is. Cusco is super mooi en heeft zijn charme, maar er
is niet echt een plaats waar je tot rust kunt komen. Kort gezegd ik miste wat natuur in mijn omgeving ( je kent me he, hele dagen met mijn verrekijker int bos in belgie anders ... )
Soit, ik lijk hier nu alleen maar te zagen, ik heb er uiteindelijk negen heel leerrijke weken opzitten en ondanks alle tegenslagen, ga ik later toch wel kun terugblikken op een mooi reis. Ik
ben blij dat ik volgehouden heb en doorgeploeterd heb. Dit was nu de derde keer dat ik op "grote reis" vertrok en het was echt wel weer totaal anders of de vorige keren en dat maakt
natuurlijk dat reizen boeiend blijft. Ik kan mij ondertussen nu toch al relatief goed verhelpen in het Spaans, ik spreek het belange niet vloeiend, ma versta meestal wel alles en kan
conversatie maken. Onlangs nog met een Argentijn zitten babbelen en met een beetje moeite en wat trager spreken, verstonden we elkaar. Dus how echt wel leuk nu dat ik wat Spaans kan. Ook het
vrijwilligerswerk vond ik heel fijn om te doen (ga wel nooit met een organisatie aan de slag als vrijwilliger, want das e dikke vette ripoff!)
Ik heb echt ook wel weer een heel pak nieuwe dingen ontdekt en bezocht. Ik heb echt getracht om tijdens mijn negen weken hier zoveel mogelijk te zien en te doen en ik kan toch wel zeggen:
MISSIE GESLAAGD. Ik heb in de Amazone gezeten, ik heb over Nasca Lines gevlogen, ik ben gaan sandboarden in de woestijn, ik heb op het hoogste meer in de wereld gevaren, ik heb condors en
pinguïns gezien, ik heb dusd ruïnes gezien met als summun Machu Picchu en nog zoveeeel meer :)
Nu wordt het dus tijd om terug naar huis te gaan, met weer een pak herinneringen en ervaringen erbij en niet te vergeten de kennis van een nieuwe taal en cultuur. Jammergenoeg geen echte vrienden
voor het leven erbij gemaakt, maar op die manier des te meer leren appreciëren wat ik thuis heb. Ik ga in de toekomst zeker nog reizen, alhoewel dat ik betwijfel dat dit nog alleen zal zijn. Ik heb
toch behoorlijk wat obstakels onderweg alleen moeten overwinnen en dat is niet altijd even gemakkelijk. Ik heb de input van een medereiziger gemist en kan dus alleen maar besluiten dat de volgende
grote reis met twee zal zijn. Ik ben er ook nog niet uit of ik nog zal terug keren naar Zuid-Amerika, ik heb hier niet echt mijn hart verloren. Het Spaans is leuk en de cultuur boeiend, maar met
tijd toch iets te asociaal/luid/vermoeiend/.. Ik voel me voorlopig dus eerder geroepen om terug naar Afrika of Zuid-Oost Azië te gaan.
We zullen wel zien he! Bedankt voor de vele reacties en steun van iedereen en tot de volgende ! X
Nog steeds in
Cusco aan het werk als vrijwilliger na een geslaagde uitstap vorig weekend naar Lake Titicaca, de foto's hiervan plaatste ik eerder al online. Afgelopen weekend ben ik ook een stuk de Amazon in
getrokken zoals jullie gisteren konden lezen en met de gezondheid gaat het voorlopig iets beter. Behalve het feit dan dat ik niet gevaccineerd ben tegen gele koorts en ook geen malaria pillen neem,
so fingers crossed I didn't got bitten by a bad mosquito, please !!
Waar ik vandaag echter eens wou over schrijven is het bussysteem (dat ik al volledig onder de knie heb) !
De bus nemen hier is nogal een hectisch gebeuren. Bussen worden volgepropt (met mensen) en stoppen vaak maar half, waardoor je dikwijls maar heel weinig tijd hebt om op te stappen. Goed luisteren
is de boodschap! De bus kost altijd maar 0,7 sol gelijk waar je afstapt en je kunt er tot in de verste hoeken van de stad mee raken, dag en nacht, zon- en feestdagen - das wat anders hé of in
Brugge. -
Je betaalt steeds wanneer je afstapt en dit doe je bij de busmeneer of - mevrouw die meerijdt op de bus samen met de chauffeur. Naar die moet je ook luisteren, want die roept de verschillende
haltes af en in tegenstelling tot bij ons op het belletje duwen, moet je hier "Baja" luidop zeggen als je wilt dat de bus aan jou halte stopt.
Een overzicht:
Sube sube .... : wordt geroepen door de busm/v wanneer de bus stil staat aan de halte en weer gaat vertrekken. Dit wil zeggen kruip erop gasten! All aboard ;) Ook als je je bus al ziet wegrijden
kun je zelf "sube sube" roepen en nog via de openstaande deuren erop springen.
Avances: doorschuiven gasten, er moet nog 10 man bij !
Baja: stoppen hier aub, dit is mijn halte !
Zo als jullie ooit met de bus willen rijden in Peru onthou dan deze drie woorden.
Later deze week ga ik nog een stukje verder reizen door Peru, om kort daarna terug voet te zetten op Belgische bodem! Bereidt het ontvangstcomité maar al voor!
Dit weekend
eventjes zot gaan doen en met de bus een uur of tien in oostelijke richting gereden naar het regenwoud. Twas een avontuur! Eentje waarvan ik achteraf hoop te zeggen: "Ik ben blij dat ik het gedaan
heb." Nu is het voorlopig toch nog even bekomen. Twas daar om te beginnen een stuk warmer en enorm vochtig, iets wat toch wel een shockeffect op je lichaam teweeg brengt. Gelukkig werden we af en
toe verrast met welgekomen, afkoelende regenbuien. De lodge waar we verbleven lag recht aan het water en het uitzicht was echt wel super. Totaal anders of hier in Cusco. Ik ben letterlijk op de bus
in de stad in Cusco gaan slapen en wakker geworden in een plakkerig, vochtig, van insecten krioelend stadje wakker geworden tussen de palmbomen. Je komt echt in een totaal andere wereld terecht.
Onze drie daagse werd vooral gevuld met bootje varen op de Rio Madre De Dios, waar we zowel 's avonds als overdag enkele kaaimannen hebben kunnen spotten (kleintjes weliswaar) we hebben doodshoofd-
en kapucijnaapjes in het wild gezien, we hebben de brulapen gehoord, we zagen 'giant river otters' of zoals de gids ze noemde 'giant otter river.' We hebben ook ettelijke uurtjes in de jungle
gewandeld (= door de modder geploeterd).
Verder waren er nog tal van insecten en ... TARANTULA'S! Niet leuk! Ma echt zo van die grote zwarte, ma echt groot! Daar was ik dan ook geen fan van, die komen blijkbaar pas 's avonds uit hun nest
en lopen dan een beetje vrolijk rond in de lodge ... Dit samen met het feit dat ik niet echt voldoende gevaccineerd was tegen tropische ziektes, maakten toch wel dat ik me niet echt op me gemak
voelde. Naast vieze jakkie beesten, zag ik wel nog een prachtige sterrenhemel en een katin die een doodshoofdpaapje geadopteerd had en er mee rondliep op haar rug, freaky ! Oja reigers da hebben ze
daar ook.
Uiteindelijk zijn we gisteren nacht dan met veel plezier terug gekeerd om onderweg drie uur vast te zitten omdat er rotsblokken door de hevige regen op de weg waren terecht gekomen. Drie uur op de
bovenverdieping van een lokale, volle bus bij 25 graden en een drukkende vochtigheid, zijn behoorlijk oncomfortabel. Gelukkig was het maar drie uur, want de oorspronkelijke beknopte info was:
"Hasta Manana, senorita."
Ik ben na
verschillende mislukte reispogingen een tweetal weken terug begonnen aan mijn vrijwilligerswerk. Ik ben een paar dagen ad interim gaan meehelpen in het project van een ander vrijwilliger die werkt
in een soort klasje voor kinderen tussen de drie en zes jaar oud. Kort gezegd dit was niet echt mijn ding, er viel niet veel te doen, de communicatie was ook niet zo eenvoudig, praten met mini
peruviaantjes is niet makkelijk zo blijkt. Het werk bestond er vooral uit te voorkomen dat die 25 kleintjes elkaar niet uitmoorden en de boel wat trachten onder controle te houden, maar echt iets
productief of constructief kon er niet gedaan worden.
Daarna kon ik gelukkig starten in mijn gekozen project, als verpleegkundige werd ik geplaatst in een instelling voor kinderen met zowel fysieke als mentale beperkingen tot en met 21 jaar. Er is
echt heel veel werk en er zijn handen te kort. Waar er bij ons per kind een aangepaste leefgroep naar gelang zijn beperking wordt gezocht, zitten hier alle kinderen samen. Er zijn een 25-tal
kinderen en de beperkingen verschillen van geboren met spina bifida (open rug), autisme spectrum stoornis, cerebral palsy(aangeboren hersenaandoening) tot het syndroom van down. De kinderen werden
vaak te vondeling gelegd en werden hier in de zorg van de zusters die de instelling runnen, toevertrouwd. Er zijn maar drie vaste medewerkers telkens op dienst, dus alle hulp is wel welkom.
Gelukkig zijn we er dan nu ook met een zestal vrijwilligers. Er is jammergenoeg geen fysiotherapeut aanwezig, dus veel vooruitgang kan er niet geboekt worden in de ontwikkeling van de kinderen, ze
zijn veelal op zichzelf aangewezen. Hun dagindeling is weinig productief en echt veel individuele tijd per kind blijft er na al het werkt niet over. De kinderen die relatief mobiel zijn, trachten
wij zoveel mogelijk actief te houden. Ook is er jammergenoeg weinig tot geen aangepast verzorging per kind uitgewerkt, alle kinderen hebben dezelfde rolwagen, hetzelfde bed, dezelfde
maaltijdbegeleiding. Omwille van handen en tijd te kort worden alle kinderen dus op dezelfde manier verzorgd. Wij, als vrijwilliger kunnen dit patroon wel trachten te doorbreken en proberen een
iets individuelere aanpak te hanteren per kind, maar dit stoot vaak op verzet bij de verantwoordelijke zusters. Zij zijn hun manier gewoon en nadat wij weer weg zijn, zijn ze toch terug op zichzelf
aangewezen. Er is dus jammergenoeg weinig ruimte tot verandering. Iets wat soms wel heel triest is. De maaltijden zijn bijvoorbeeld te weinig aangepast naar de specifieke mogelijkheden van elk
kind. Drinken wordt niet ingedikt en spaghetti wordt bijvoorbeeld niet gemixt. De oplossing hiervoor alles inlepelen, maar dan ook echt alles. Van het ontbijt 's morgens dat vaak nog te grote
stukken fruit bevat tot de thee die enkel pas na de maaltijd en niet tijdens de maaltijd mag gegeven worden. De metalen kommetjes en tasjes worden letterlijk onder de mond van het kind gehouden en
het vast personeel lepelt alles op een snel tempo in, met als gevolg dat veel vocht en voeding verloren gaat en dus terug uit de mond van het kind loopt en op de grond of op hun kleren verloren
gaat. Slikpneumonies zijn hier dan ook schering en inslag en met de aankomende winter, belooft dit weinig goeds. Wij, als vrijwilliger geven de kinderen echter op een volledig ander manier eten, en
zo hebben toch ten minsten een paar kinderen per dag op een iets rustigere en kindvriendelijkere manier kunnen eten. Ik kan nog een hele lijst aan andere zaken opnoemen, maar kort samengevat kun je
dus wel stellen dat het er hier volledig anders aan toegaat. De was wordt ook nog allemaal met de hand gedaan. Een immens karwei, elke dag opnieuw en dit allemaal met de hand omdat de zusters
geloven dat dit een goeie deugd is en een wasmachine die organisatie wou doneren, niet wouden aanvaarden. Ik hoop vooral dat ik het leven van een aantal kinderen voor de korte tijd die ik hier ben,
toch iets aangenamer kan maken.
Voorlopig staat er dus nog alleen maar werken op het programma en als alles goed gaat, ga ik deze week wel naar de Amazone :)
Allee normaal ging ik vandaag nog eens proberen te vertrekken naar Lago Titicaca in Puno, maar dit keer besliste een parasiet daar anders over. Moet dus nu beginnen antibiotica te nemen tegen een
infectie in mijn maag en darmen. Feest, wanneer ik nu nog eens een poging onderneem, staat nog niet vast... Derde keer goeie keer?
Normaal vertrok ik gisteravond met de bus naar Puno, waardoor ik nu normaal op een bootje op Lake Titicaca hoorde te zitten, maar daar dachten ze hier(boven) blijkbaar anders over. Of ja toch hier
in Peru, want blijkbaar zijn er voor woensdag en donderdag grote nationale stakingen aangekondigd. Met als gevolg dus dat ik ergens halverwege mijn ganse reis die ik per bus had gepland, ging komen
vast te zitten en met dat vooruitzicht zag ik het niet echt zitten om te vertrekken. Ik ben gisteren met men rugzakje dan maar trg naar men gastgezin gegaan en heb de nacht hier terug doorgebracht.
Vandaag dus volop brainstormen wat men opties zijn en een nieuw reisplan bedenken! Tot één dezer dagen, al dan niet ergens op een eiland, boot of vliegtuig.
